Rozdział 8 Zaproszenie

-Fred, George jak miło was znów widzieć- powiedziała profesor McGonagall z uśmiechem na twarzy.
-Nam też pani profesor- rzekł George lekko -A może tak Minerwo?- dodał  nadzieją
-Narazie zostaniemy przy profesor -powiedziała surowo, ale po chwili na jej twarzy ponownie zagościł uśmiech -proszę tędy -rzekła wskazując na drzwi- Usiądziecie przy stole nauczycieli. Od dzisiaj to wasze stałe miejsce.
-No nieźle...- mruknęli równocześnie bliźniacy na co profesor McGonagall się roześmiała.

*********************************************

             
                Sala znowu pęka w szwach
          Uratowany został Hogwartu gmach
             Wolność dużo krwi kosztowała
         Wielu zginęło by otworzyła się brama
            Nie czas i miejsce aby narzekać
     Walczącym na hołd nie dajmy więcej czekać

        Za pokój, za wolność, za ocalenie chwała
       Dla naszych bohaterów pieśń ta powstała         Hogwartu mury zapamiętają na wieczność

     Przyjaźń, lojalność, prawdziwą waleczność

Ja zaś, obdarzona mądrością tiara

Do dokonania wyboru wybrana zostałam

Gryffindor, Hufflepuf, Ravenclaw, Slytherin

Nikt lepiej ode mnie nigdy nie przydzielił

Każdy dom ma swe zalety, ma każdy i wady

Każdy tworzy przyjaźnie, oraz ich rozpady 

Co uczeń ma w sercu, co uczeń ma w głowie 

Zaraz się okaże, ja zaraz się dowiem

Przygotujcie się więc chłopcy

Przygotujcie się dziewczyny

Ja jestem tiarą przeznaczenia

Ja oceniać będę wasze wyczyny

Na sali wybuchły oklaski, które wyrwały Freda z osłupienia.

-Co jak co, ale gadającej czapki jeszcze nie widziałem- powiedział szczerze zainteresowany tiarą.

-Widziałeś i to nie raz- zaśmiała się jego kopia- po prostu nie pamiętasz, ale spoko- dodał- przyzwyczaisz się.

*********************************************

Na dworze panowała ciemność, ale Fred wciąż stał samotnie w pokoju wspólnym Gryfonów.

-Hej- usłyszał nagle, a odwracając się ujrzał Chrissy- Co tu robisz o takiej godzinie- zapytała.

-Raczej co TY tu w ogóle robisz- powiedział ze śmiechem- Z tego co mi sie wydawało ta gadająca czapka przydzieliła Cię do Krukonów- dodał.

-Wiem, wiem- powiedziała ponuro- Byłam na chwilę u twojej siostry. Chciałam żeby pomogła mi z sukienką.

-Dobrze, rozumiem ale żeby mi to było ostatni raz!- rzekł surowym tonem, ale po chwili znów się roześmiał- Opiekun domu to chyba nie robota dla mnie.

-Oj tam, brat na pewno ci pomoże- powiedziała Chrissy i oboje znów dostali ataku śmiechu. Dziewczyna nagle spoważniała i spojrzała na Freda z zainteresowaniem- Pewnie ciężko ci znowu być w miejscu, w którym straciłeś tak wiele- rzekła ostrożnie i już chciała coś dodać kiedy usłyszeli kroki.

-Lepiej już idź- powiedział Fred zdecydowanym tonem, było widać że czuł się niekomfortowo przez temat, który rozpoczęła Krukonka. Gdy znikła za portretem Grubej Damy, na schodach pojawiła się zaspana Hermiona. 

-Fred? Co ty tutaj robisz?- zapytała przecierając oczy.

-To ja George, jak możesz wciąż mylić mnie z Fredem- powiedział z udawanym oburzeniem.

-Daj spokój i tak wiem, że to Ty- rzekła przewracając oczami- Poważnie, czemu nie śpisz o takiej godzinie. Musisz się wyspać, jutro czeka cię ciężki dzień.

-No tak- westchnął z cierpiętniczą miną- Jutro zwiedzanie z panią przewodnik Hermioną Granger, jak ja przeżyje to męczące wydarzenie.

-Ejjj!- powiedziała z urażoną miną i dała mu kuksańca w żebra- Chodziło mi bardziej o bal, a jeśli nie chcesz mojej pomocy, to mogę znaleźć ci innego przewodnika.

-Wybacz mi Hermiono, nigdy nie znajdę nikogo lepszego niż Ty- rzekł teatralnym tonem, a Hermiona prychnęła- A tak zmieniając temat- powiedział powoli nie chcąc być nachalnym- Wybierasz się na bal?

-Nie- stwierdziła twardo- Po to wydałam tyle na sukienkę, żeby teraz nie iść.

-Wow, Hermiono, zaczynasz być prawdziwą księżniczką sarkazmu- powiedział poważnie, po czym oboje się roześmiali.

-Księżniczką bez księcia, ale zawsze coś- stwierdziła z uśmiechem.

-Jak to? Moja mała sarkastyczna księżniczka pójdzie na bal sama?- zapytał żartobliwie, a serce zaczęło mu bić szybciej.

-Ano- powiedziała obojętnie- Harry i Ron zostali w domu, a z nikim innym za bardzo się nie kontaktowałam podczas wakacji. Ale kto wie, może jutro ktoś mnie zaprosi.

-A może jeszcze dzisiaj- rzucił Fred pospiesznie, jakby bał się, że stchórzy.

-Jak to?- zapytała dziewczyna.

-Może... pójdziemy razem?- powiedział niepewnie- W końcu doradziłem Ci sukienkę, chyba należy mi sie coś ciekawszego na balu niż siedzenie przy stole i bycie obserwowany z litością- dodał szybko.

-Chętnie z Tobą pójdę- rzekła Hermiona z uśmiechem- A teraz idź już spać, zbliża się 1 w nocy.

-Dobrze, miłych snów Hermiono- powiedział i uklonił się jej oficjalnie, na co oboje po raz kolejny wybuchnęli śmiechem.

-Zaczekaj- zawołała Hermiona, kiedy wychodził już z pokoju- Wydawało mi się,  czy rozmawiłeś z kimś zanim przyszłam?- zapytała podejrzliwie.

-Nie. Byłem sam- skłamał, po czym ostatni raz się pożegnali. Nie wiedział dlaczego skłamał, ale czuł że jeśli to się wyda, Hermiona nie będzie zadowolona. Za każdym razem gdy widziała Chrissy patrzyła na nią podejrzliwie. 

Pogrążony w myślach dotarł wreszcie do swojej sypialni i zmęczony wrażeniami dnia od razu usnął.

W nocy znów śnił mu się ten sen.